Casa Bohemia

   Som alle veit bur eg i Huset i skogen. Huset i skogen ligg i Trondheim. Det ikkje alle nordmenn veit, er at det er meir enn HUNDRE HUS TIL i Trondheim. Eitt av desse er Casa Bohemia, som ligg ein grei sykkeltur frå skogen min. I dette huset bur Borghild, Benjamin og (hjelp! Var det Vegard?).

   Eg veit ikkje korfor huset heiter Casa Bohemia. Kanskje blei det bygd av tjsekkiske snekkarar?
   Uansett snekkarens nasjonalitet lever desse tre glade musikantane eit på mange måtar førebilletlig liv i sitt hus frå femtitalet, skjønt dei har litt av kvart å stri med: For det første har dei måtta vaske 37 slags skit ut av leiligheita si, deriblant den typen skit som fotspor i taket representerer. For det andre luktar det litt av gammal dame der (når eg seier litt, meiner eg kanskje 400 g eller sånn, så det er ikkje eit veldig stort problem). For det tredje lir den vesle rosa gitaren deira av kronisk sjøsjukesyndrom.
   Etter å ha vore kjend med Casa Bohemia i litt over ei veke har eg allereie fått høre ein ganske fantastisk filmide som eg kjem til å presentere for bloggens lesarar seinare (oooh, ekskslusivt!) og fått ete ein ganske fantastisk kanelbolle.

Hans Jæger er heller ikkje heilt sikker på kva Tsjekkia har med saka å gjøre.

Nauru

   Dei har kule presidentar, desse sydhavsøyene. Dei ser som regel ikkje sånn ut:

   Eg har allereie nemnd presidenten av Maldivene, Mohammed Nasheed, som har laga dokumentar om kampen sin for det vesle øyriket og som har halde regjerignsmøte under vatn. For ei stund sia skreiv presidenten av Nauru, Marcus Stephen, eit innlegg i The New York Times, og det står under her.

On Nauru, a Sinking Feeling

   Eg tilrår folk å lese det - det er kort og greitt, og ikkje minst tankevekkande.

   Og viss noen ikkje skulle vite kor Nauru ligg - kjære fleirtal, la oss gjøre dette til ein form for pausegymnastikk. Viss du ikkje veit kor Nauru ligg, rekk opp først høgre hand, så venstre hand. Kjenn kor godt det er å smøre sener, ledd og musklar med litt rørsle!

   Deilig å ha det gjort. Her ligg Nauru:

   Ja, det andre store problemet deira er den enorme streken som går tvers gjennom landet. Det aller kjipaste er at dei nesten hadde lært seg å leve med den, og så kjem desse global oppvarming-greiene. Sukk. Alltid er det noko.

Studentlivets gleder - del 2

   Dette skal eg sykle forbi kvar dag! YEAH!

Studentlivets gleder

   Er ein meir skikkelig student når ein bur for seg sjølv enn når ein bur heime?

   Ja, vil eg kanskje seie. Eg føler meg iallfall meir som ein skikkelig student når eg no oppdagar kor lite eg har i kjøkkenskapet. Min einaste skikkelige matvare er ein pose havregryn. Havregryn skal ein ikkje kimse av, så klart (etymologisk merknad: å kimse er eit gammalt norsk ord for å kaste med nakken). Mang ei ku har dingla med beina i bratte norske fjellsider mens ho blir heist opp til garden av ein person med berre havregraut i magen. Like fullt verkar skapet litt tomt.

   For dei som ikkje har fått det med seg har eg flytta til Trondheim - ja, ein av Noregs få byar med to offisielle stavemåtar! - for å studere nordisk og bli lektor. Eg hørte nylig om ein lektor som hadde brukt vikartimen sin på å insistere på at ho var LEKTOR, ikkje lærar, og til dette må eg berre seie: Viss ein lektor ikkje er ein lærar, kva i alle dagar skal vi brukast til da?

   Mamma har hjelpt meg på plass på hybelen i to dagar no. Vi har hatt ein koselig kjøretur frå Tromsø til Trondheim med eit passe stort flyttelass i bagasjen og to dagar i Trondheim til å raide IKEA og skru for harde livet. Det er blitt yttarst fint på loftsrommet her. I dag morges kjørte mamma heim igjen, og eg bur no altså offisielt aleine, i Trondheim.

   Etter å ha pakka ut heile flyttelasset på ein gong tok eg meg ein liten sykkeltur. No begynner dette å hørest ut som ein blogg av typen verda burde vore spart for, der eg skriv det eg burde ha skrive i ei privat dagbok på ein stad der folk kan komme til å kaste bort tida på å lese det og kriminelle organisasjonar kan utleie følsame detaljar om meg frå det. Men eg kjem snart til poenget! På sykkelturen fann eg to fine ting. Den første var dette:

   Masse, store bringebær som stod attmed stien og venta! Gjett om det blir bra havregraut i morgon! I tillegg til bringebær hadde denne stien ei grøde med brennesler som var høgare enn meg. Og noen små som eg kan gå og plukke og ha til middag ein dag eg vil vere kjernesunn. Eventuelt er fri for pengar.

   Den andre tingen sykla eg rett inn i da eg leita etter ein sti opp til Dragvoll. Plutselig såg eg framfor meg eit skilt som fekk meg til å hikke av fryd. Kva det var? Det skal eg skrive om i morgon eller i overimorgon. Oi, så spennande!