Den store jordhaugen

Eg lovde jo at eg skulle fortelje deg om noko som skjedde for ei stund sia.

Eg trong strengt tatt ikkje å fortelje deg så mykje om korleis det er å vere student. ”Kom til saka,” skulle du ha sagt. ”No fortel du ting som ikkje er viktige og som vi ikkje gidd å høre om.”

Det som er veldig dumt er jo at eg ikkje anar kva du seier når du les denne boka.

Det har vi jo allereie snakka om.

Grunnen til at eg begynte å skrive om korleis det er å vere student, var eigentlig berre at eg ville seie éin liten ting:

at eg tar buss kvar morgon.

Eg har forresten ikkje fortalt deg kor eg bur.

Som sagt har ein ofte ganske lite pengar når ein er student. Derfor er det lurt å finne seg ein stad å bu der ein ikkje treng å betale så mykje i husleige. Eg har funne meg ein veldig fin stad å bu. Eg bur på loftet i eit kvitt hus. På den eine sida av huset er det ein skog. I skogen bur det to revar, eit ekorn eller to, eit par rådyr og dessutan sikkert to hundre fuglar.

På den andre sida av huset er det ein veg. På den andre sida av denne vegen igjen er det to  kvite hus til, ein stor, raud låve og ein traktor. Huset mitt er nemlig på ein gard. Det er bonden som eig huset mitt og skogen. Han er litt gammal og veldig snill.

Han eig også nesten hundre høner, nesten femti kyr og fleire store åkrar.

Om morgonen går eg til busstoppet som ligg rett nedi vegen. Derfrå tar eg bussen til universitetet. Det tar omtrent eit kvarter å komme dit.

Og no kjem eg endelig til det som eg skal fortelje om.

For nokre dagar sia, da bussen passerte den store åkeren, la eg merke til ein stor jordhaug som ikkje hadde vore der før. Det såg ut som om ein kjempemoldvarp hadde grove seg opp midt ute på åkeren. Haugen var like stor som ein bil.

Dette syntest eg var litt rart.

Seinare på dagen tok eg bussen heim igjen. Da var jordhaugen blitt enda større. Han begynte å sjå litt ut som ei borg.

No begynte eg å lure veldig på kva dette var.

Det gjør kanskje du også?

Kråkene på åkeren - kapittel 2

Litt meir om meg

Eg er student. Det er noko som mange menneske blir når dei er omtrent tjue år. Det betyr at eg les forferdelig mykje om ting som kanskje er litt kjedelige. Viss du er student og synest alle dei tinga du les, er kjedelige, betyr det at du studerer feil ting. Da må du finne deg noko anna å lese om.

Det kan også bety at du eigentlig ikkje burde vere student i det heile tatt. Kanskje burde du heller gjøre andre ting. For eksempel kan du lære deg å bli rørleggar eller brannmann. Eller du kan begynne å jobbe på postkontor.

På ein skole er det lærarar. Dei hjelper ungane å lære seg ting.

(Det er ikkje lærarane som bestemmer kva ungane skal lære på skolen. Det er det politikarane som gjør. Lærarane gjør berre som dei får beskjed om. Det er dei av og til ganske sure for, for dei trur ikkje politikarane har like god greie på ungar og skole som dei har. Og det har dei sikkert rett i.)

Studentar har også ein slags lærarar. Dei heiter førelesarar.

Førelesarar er folk som kan vanvittig mykje om éin ting.

For eksempel kan det hende dei veit ALT –

-         ABSOLUTT ALT –

-         som er å vite om vikingar.

Dei snakkar høgt for oss i ein time eller to om ting som det er viktig at vi lærer oss. Dette gjør dei ein gong i veka eller så.

Det betyr at studentar har mykje meir fritid enn skoleungar. Skoleungar må gå på skolen kvar dag. Eg som er student må dra på universitetet kanskje tre eller fire dagar i veka. Der hører eg på at førelesaren fortel om viktige ting. Dette gjør eg i to timar. Så kan eg dra heim igjen.

Eg har også lov til å ta med meg sjokolade og brus på ein heilt vanlig dag. Så mykje sjokolade og brus som eg orkar å proppe i meg. Og eg kan tygge tyggegummi. Men når ein får lov til å gjøre dette kvar dag, så sluttar ein med det.

Sjokolade og brus er ikkje så gøy lenger når ein kan få det kvar dag.

Dessutan må eg kjøpe det for eigne pengar.

Alle som er studentar får pengar frå politikarane. Det er fordi dei vil vi skal bruke all tida vår på å studere. Eigentlig er vi jo vaksne, så vi burde kanskje ha fått oss ein jobb. Da kunne vi ha tent våre eigne pengar. Men da kunne vi ikkje ha brukt så mykje tid på å lese.

Politikarane vil som sagt at vi skal bruke mest mulig tid på å lese. Derfor gir dei oss pengar, sånn at vi slepp å jobbe.

Men politikarane gir ikkje studentane så veldig mykje pengar. Berre akkurat passe.

Det er ganske dyrt å vere vaksen. Ein må betale husleige, sånn at ein har ein stad å bu. Ein må betale for maten sin. Ein må kanskje betale for bussbillettar. Nokre har til og med bil som dei må kjøpe bensin til.

Så må ein spare litt pengar. Det er lurt å ha litt i bakhand. Plutselig kan det skje noko som gjør at ein må bruke masse pengar. For eksempel kan det hende at vaskemaskina går i stykke. Da må ein reparere ho, eller kjøpe ei ny. Det kostar pengar. Da er det dumt viss ein har brukt opp alt.

Når ein har kjøpt alle desse tinga, og putta litt i banken, er det ganske lite pengar igjen.

Det er nok til å kjøpe litt sjokolade. Kanskje litt brus.

Men ikkje nok til å ta med på universitetet kvar dag.

Sjølv om eg altså får lov til å ta med meg sjokolade og brus i sekken kvar dag, kan eg ikkje gjøre det likevel.

Derfor synest eg heldigvis framleis at sjokolade og brus er gøy.

Kråkene på åkeren - kapittel 1

Hei hei!

Hei. Eg heiter Ingrid.

Dette er meg:

Det er så klart lettare for meg å seie til deg kva eg heiter, enn det er for deg å seie til meg kva du heiter. Det er fordi det er eg som har skrive denne boka. Du kan lese det eg har skrive. Men det betyr ikkje at eg kan vite kva du svarar når eg spør kva du heiter.

Eg spør likevel.

Kva heiter du?

Sjølv om eg altså ikkje aner kva du svarte, er eg sikker på at det var eit fint namn.

Eg er dessutan ganske sikker på at du er grei.

Derfor skal eg fortelje deg om noko som skjedde for ei stund sia.

Barnebok

   Når det er ferie, finn fornuftige studentar seg sommarjobb.

   Eg var litt for seint ute. Sikkert eit par månader for seint ute.

   Det betyr at i år blir det ferie og spastiske forsøk på å skrive noko som er så lesverdig at nokon vil betale meg for rettigheitene. Eg har tråla nettet etter lukrative skrivekonkurransar og festa meg ved to. Den eine er ein skrivekonkurranse for Propell forlag. Dei gir ut barnebøker i digitalformat og skal ha samandrag for ei barnebok for aldersgruppa 2-8 år. Premien er ganske enkelt utgiving med royalty.

   Den andre er Cappelens. Der kan ein vinne ein halv million. Ein må berre skrive ein krim som er betre enn alle dei andre deltakaranes. Og konkurransen er open, så eg er sikker på at Jo Nesbø og den gjengen også hiv seg med. I tillegg til at vinnarsjansane slik i utgangspunktet er heller magre, har eg aldri hatt noka interesse for krimlitteratur.

   Men det er for dumt å ikkje delta når premien er ein halv million!

   Av denne enkle grunnen har eg vore på biblioteket og lånt tre kilo krimromanar.

   Samtidig som eg les desse, skriv eg barnebok.

   Viss du har nokre ungar på mellom 2 og 8 år, kan du jo teste om ho er egna (eg trur nemlig ikkje det). Dei første fire kapitla kjem i innlegg nedanfor.