Den store jordhaugen

Eg lovde jo at eg skulle fortelje deg om noko som skjedde for ei stund sia.

Eg trong strengt tatt ikkje å fortelje deg så mykje om korleis det er å vere student. ”Kom til saka,” skulle du ha sagt. ”No fortel du ting som ikkje er viktige og som vi ikkje gidd å høre om.”

Det som er veldig dumt er jo at eg ikkje anar kva du seier når du les denne boka.

Det har vi jo allereie snakka om.

Grunnen til at eg begynte å skrive om korleis det er å vere student, var eigentlig berre at eg ville seie éin liten ting:

at eg tar buss kvar morgon.

Eg har forresten ikkje fortalt deg kor eg bur.

Som sagt har ein ofte ganske lite pengar når ein er student. Derfor er det lurt å finne seg ein stad å bu der ein ikkje treng å betale så mykje i husleige. Eg har funne meg ein veldig fin stad å bu. Eg bur på loftet i eit kvitt hus. På den eine sida av huset er det ein skog. I skogen bur det to revar, eit ekorn eller to, eit par rådyr og dessutan sikkert to hundre fuglar.

På den andre sida av huset er det ein veg. På den andre sida av denne vegen igjen er det to  kvite hus til, ein stor, raud låve og ein traktor. Huset mitt er nemlig på ein gard. Det er bonden som eig huset mitt og skogen. Han er litt gammal og veldig snill.

Han eig også nesten hundre høner, nesten femti kyr og fleire store åkrar.

Om morgonen går eg til busstoppet som ligg rett nedi vegen. Derfrå tar eg bussen til universitetet. Det tar omtrent eit kvarter å komme dit.

Og no kjem eg endelig til det som eg skal fortelje om.

For nokre dagar sia, da bussen passerte den store åkeren, la eg merke til ein stor jordhaug som ikkje hadde vore der før. Det såg ut som om ein kjempemoldvarp hadde grove seg opp midt ute på åkeren. Haugen var like stor som ein bil.

Dette syntest eg var litt rart.

Seinare på dagen tok eg bussen heim igjen. Da var jordhaugen blitt enda større. Han begynte å sjå litt ut som ei borg.

No begynte eg å lure veldig på kva dette var.

Det gjør kanskje du også?