Eksamenstid

   Det er berre å innsjå det - det er eksamenstid. Det er tida da ein del menneske i Noreg går inn i ei slags underlig bipolaritet, der det eine yttarpunktet er å vere på same sosiale nivå som Einsame George, Galapagos-skilpadda som har gått rundt som den einaste gjenlevande av arten sin sia 1971,* sitte på ein tett lesesal eller ein støvet hybel og studere til det blir hòl i bøkene, og det andre ytterpunktet, som er spasmar av frenetisk aktivitet i alle mulige andre retningar, forsøk på å sosialisere, gigantiske vaskeprosjekt ein elles ALDRI ville ha begynt på, vedhogst, alt, ALT, berre for å unngå å gjøre det ein veit ein bør: Lese til eksamen.

   Det er også tida i året da dei underligaste statusoppdateringane dukkar opp på facebook. Alt det folk på natta i den første studieuka trykkar ned på iphonen sin ute på byen eller tastar inn før dei sovnar over ein grandiosa, blir barnemat imot det folk lettar hjartet for på sosiale medie no. Frustrasjon over lærebøker. Bønneliknande spørsmål om hjelp, skrivne inn i statusfeltet av skjelvande hender etter at stakkaren har vakna midt på natta til eit augeblikk av faglig vertigo. Og så klart dei små utsleppa som MÅ hyle ut gjennom hardt pressa ventilar når kunnskapstrykket i kraniet stig til knakande høgder som ein må fleire hundre meter under havet for å finne maken til.

  

   Sjølv har eg det heilt fint. Eg føler meg hundre prosent sinnsfrisk og klarer å halde meg til fornuftige studieaktiviteter. Eit unormalt høgt inntak av te (eit tilbakefall, kan vi kanskje seie, til slik det var sist eksamensperiode) har ikkje påverka meg det minste, og eg trur at dette skal gå bra.

Som de ser har eg tematisert treningsbuksa mi, mens sokken i S' har etterlate eit spor
i sin opphavlige posisjon i predikatet (altså den svarte kleshengaren).

*Hurra! Einsame George er kanskje ikkje heilt aleine likevel? Viss du også treng å trekke hovudet ut av eksamenslesinga ei stund kan du stikke det inn her: http://www.news24.com/World/News/Rare-tortoise-no-longer-lonely-20070501

Skilt på Lade

   "Lidelse."

   Smak på ordet. Det er langt og flatt og tynt og luktar litt av sjukeseng og sjelekval, magre sporvar med triste auge, av svarte gap ned i djupna der vondskapen kryssar menneskelivet, langt under gatenivå, heilt der nede der alligatorane ålar seg tause fram gjennom fargelaust kloakkslam.

   Eg veit ikkje heilt om dyslektikarane kjenner seg igjen. Kanskje gjør noen det. Sjølv har eg ikkje dysleksi, så eg veit ikkje, men det er i alle fall klassifisert som ein lidelse. (Den eminente tante Fiolett, Mari, svarer til dette at ho trur ukontrollert stamming iallfall kan seiast å vere ein lidelse.)

   I innlegget der vi oppdaga den historiske bakgrunnen for vikinghjelmar med horn nemnde eg at broren min har lidd av (?) kreativ dysleksi. Eit veldig konkret eksempel er at kvar gong han ser den trekanta pakken med Snøfrisk komme på bordet, får han eit svært overraska uttrykk i fjeset før det igjen legg seg i u-overraska foldar. Grunnen er at kvar gong han ser ordet "Snøfrisk" les han "Snørrfisk."

   Eg kan også ha snev av denne lidelsen (?) av og til. Dette bringar meg til temaet for dette blogginnlegget:

   Kva ord dukkar opp i hjernen din ved første augekast på dette skiltet?

   Viss det var YTTERTØYKYLLING, er det fleire av oss.

   Dette skiltet blei observert på ein tur til butikk-o-ramaet på Lade. I utkanten av dette storhandelens paradis, der Biltema, Clas Ohlson, Coop OBS, XXL og andre butikkar på størrelse med ein liten europeisk stat ligg som perler på ei snor, ligg ein Bunnpris. Norske butikkjeder har ulike strategiar for å presse prisane ned. Ettersom Bunnprisvarer faktisk er ganske dyre, prøver butikken å spare pengar ved å investere minst mulig i butikklokaler.

   Det er derfor Bunnprisbutikkar er så stygge. Som regel er dei berre eit trist syn. Eg forventa heller ikkje anna av denne litt sjuskete pariaen som var forvist heilt til ytterkanten av Lades gullbelagte gate for majestetiske butikkar. Men under over alle under! Rett innanfor døra på Bunnpris på Lade, i fruktavdelinga, fann eg denne dagen eit skilt som gjorde meg i kjempegodt humør. Eg skal ikkje kommentere det vidare, men seie takk for i dag og god helg.

Hjelpsamt av Bunnpris.

  

Epleslang

   Eg vil tilrå (merk deg ordet "tilrå"! Det er det beste alternativet til "anbefale" viss du skal skrive korrekt nynorsk. Som kjend er det ein av leikane vi nynorskbrukarar driv med å prøve å unngå å skrive an-be-het-else. Det er litt som da vi var barn og leikte "ikkje tråkk på golvet," eventuelt strekane i fortauet, eller kumlokka. Eg møtte forresten for ikkje så lenge sia ein person som leikte det siste så intenst som barn at ho i dag FRAMLEIS IKKJE TØR trø på kumlokka i gata. "Tilrå" signaliserer dessutan at den som tilrår har autoritet og integritet, men også respekt for den som blir tilrådd sin rett til å gjøre opp si eiga meining. "Anbefale" inneheld derimot ordet "befale," som kan bli påtrengjande autoritært viss folk skal gå og gjøre det til ein kvar gong dei har sett ein god film eller gjort ein artig ting, som) å sykle i Trondheim i dag eller i morgon. Vêret er klart, verken surt eller friskt, men liksom ein kjølig, glasluftig mellomting. Langs vegane daler lauva snurrande frå greinene, og når ein syklar under trea kan ein strekke ut ei hand og jage etter dei gule, fallande blada. Eg har enno ikkje greidd å fange noen av dei, men berre vent!

   Andre ting som ramlar frå tre her nede i sør er frukt. Det er særlig nyper og eple som byr seg fram som interessante for ein student med gnien innstilling. Nyper er litt slitsame å bruke. Har lesaren sett nøye på ei nype nokon gong? Dei er små og raude og luktar veldig godt. Dessverre er dei delt i ein kjip del og ein bra del. Den bra delen er det knall oransje fruktkjøttet som smaker og luktar søtt og inneheld latterlig mykje C-vitamin. Den kjipe delen er frøa, som er store som grautris og har bitte små hår som stikk og klør. Ei nype består av 10 % bra og 90 % kjip materie.

   Eple er såleis mykje greiare. Dei er store og lette å ete og består av 99 % grei materie. (Eplestilkar er ikkje så greie. Dei inneheld blåsyre. No veit du det.)

   Ulempen med eple i forhold til nyper er at nypene er allemannseige. Dei veks vilt langs vegar og stiar. Eple, derimot, veks inne i hagar med gjerde rundt.

   Er det lov å plukke nedfallsfrukt?

   Vi var på orkesterhelg på Mære for over ein månad sia no. Mære er ein landbruksskole, og der vaks det eit fint epletre midt på tunet. Vi nordlendingar har på grunn av meteorologi og breiddegradar ikkje noen frukthagekultur. Kor grensene går når det gjeld andres frukttre er vi såleis ganske uvitande om. Heldigvis var det folk frå fruktkulturar til stades også, og vi kunne bruke dei som eit slags barometer. Nedfallsfrukt er det greitt å plukke. Viss du derimot kastar nedfallsfrukt på frukten som framleis heng på greinene for å sjå om han dett ned, begynner dei fruktkulturkyndige å gispe og hikste, og da tolka vi det som at dette ikkje var greitt.

   And now to something completely different: Filosofen John Locke skreiv dette om mat som andre eig, men ikkje bruker: "But if they perished, in his possession, without their due use, [...] [they] might be the possession of any other."*

   Altså bør eg ha lov til å gå inn i den hagen på vegen frå byen der det ligg ein masse nedfallseple som eigarane sjølv ikkje plukkar, og ta dei.

   Og det gjør eg.

   Eg gjør det riktignok i svarte nattemørkret, etter å ha sjekka lenge at ingen ser på, og mens eg pressar meg inntil stakittgjerdet og går i eitt med natta som ein annan eple-Rambo.

   Men teknisk sett har eg altså rett til å ta dei epla eg puttar i jakkelommene til dei buler, og det hadde eg tenkt å seie til dei som bur i huset, også, viss dei hadde komme ut, men det gjorde dei heldigvis ikkje. Ikkje at eg var redd. Eg sykla berre veldig fort derifrå etterpå fordi eg plutselig blei så forferdelig trøytt og hadde lyst til å legge meg, og slett ikkje fordi eg blei redd for at politiet i fruktkulturar legg seg på hjul etter folk som syklar rundt med lommene fulle av eple.

   Epla på bildet under er altså ikkje tjuvegods. Eple som ein har stole, smaker surt, men eple ein har stole ærlig og reielig, smaker søtt.

   Og dei var faktisk ganske gode.

Ifølgje John Locke er desse epla mine. Så det så.

* Les meir om denne fascinerande legitimeringa av slang av mange slag i Tristram Stuart si bok "Waste."

Finn hjelmen

Nei, eg tullar ikkje! Denne kvinna har på seg hjelm!

   I dag har eg sykla heimanfrå til Moholt, til Ikea, heim igjen, til byen og tilbake, ei strekning på i alt 18,7 km. Dette er ganske standard, for det tar kortare tid å sykle enn å ta buss, og det meste av det som skjer i Trondheim skjer naturlig nok utanfor skogen min. Derfor må eg sykle dit.

   Når eg syklar, bruker eg gang- og sykkelveg der det er tenlig. Dette føler eg at eg må utdjupe litt. Når det er ein sykkelveg, bruker eg den. Viss det finst eit sykkelfelt, bruker eg det. Viss det berre finst eit fortau, er bilvegen som regel betre, for den er ikkje full av folk som går himla sakte (morosam historie: I dag var det faktisk TO gjengar som gjekk og snegla midt i ei mindre trafikkert gate. Den eine gjengen gjekk med ansiktet mot meg og nedverdiga seg til å lage ei smal glipe for meg i lang-lang-rekke-rekka si. Den andre bestod av ein mann og ei kvinne; han var veldig opptatt av å snakke, svinge med paraplyen og gestikulere. Eg burde kanskje ha ringt med klokka før eg kom så nært som eg gjorde, men enden på visa blei at han først blei obs på meg da sykkelhjulet med eit høgt splasj trefte ein sølepytt rett bak dei, og mannen spasma med armane i alle retningar og hoppa rett på venninna si. Eg sykla forbi og kniste, for herligheit, kva anna kan ein gjøre. Eg kunne jo ikkje akkurat stoppe og seie unnskyld.) Der det ikkje finst sykkelfelt på vegen må eg sykle i kjørefeltet.

   Som syklist i kjørefelt er det ein del feiltrinn ein kan gjøre. Eg skal nemne noen:

1.    Vere hjelpsam/feig og ligge i vegkanten. Dette er livsfarlig, for viss ein syklist ikkje krev plassen sin på vegen, vil bilen bak ta den utan å nøle. Da står syklisten plutselig utan noen plass i det heile tatt. Dessutan kan slik flørting med grøfta føre til at bilen bak deg vel å kjøre forbi - ved å legge deg heilt til høgre signaliserer du jo faktisk til bilisten at det er dette du vil han/ho skal gjøre - og viss bilisten stoler på vegskuldersyklisten og kjører forbi utan å dobbelsjekke vegen framover godt sjølv, kan ein ha ein front-mot-front-kollisjon på gang.
2.    Ta feil av kollektivfelt og sving-til-høgre-felt. Dette endar med at du enten faktisk MÅ svinge til høgre, enten du vil eller ikkje, eller skifte fil.
3.    Skifte fil utan at den bak deg skjønner det. Treng eg seie meir?
4.    Glømme at du har klikkpedalar som låser skoa dine til pedalane. Unngå å glømme dette. Hugs for all del å ikkje glømme dette. Hugs det for all del i tide til å få føtene dine laus før du må stoppe for raudt lys.

    Dette er berre noen av dei feila eg kan gjøre. Tenk på alle feila dei andre trafikantane kan gjøre, dei som kjører store, beinknusande maskiner med dobbelt så høg fart som sykkelen min og med dekk du knapt ville fått med deg eitt av i flybagasjen utan å måtte betale overvekt!

   Det er vel unødvendig å seie at det første eg kjøpte meg da eg besøkte sykkelbutikken på Ila for første gong i august, var ein hjelm.

   Hjelmen kosta 400 kroner, og har litt sidelengs slark. Dette er jo ikkje bra. Eg kunne ha fått ein hjelm som ikkje hadde sidelengs slark, men vent litt. Denne slarken er jo ikkje slark! Det er jo ein lysande muligheit! Da kan eg nemlig få bøyla på høretelefonane under hjelmen, og slik kan eg høre på lydbok mens eg syklar til universitetet om morgonen! Å, det er noen koselige 20 minutt, kan du tru.

   Eg er stolt av hjelmen min. Han er fin og blå og metallisk matt og hindrar i form av eksempelets kraft kanskje småjenter som snur seg etter meg (ja, det har skjedd!) når dei ser meg komme syklande i lilla kjole og hjelm og i å dø av hovudskadar seinare i livet. 

   Likevel er det jo ikkje til å stikke under stol at hjelm ikkje er det m... at ein gjerne ser litt dust ut med hjelm.

   Dette triste faktumet hindrar mange i å ta på seg hjelmen. Som eit resultat dør mange menneske kvart år av ulykkesskadar mot hovudet. Skadar ein hjelm lett kunne ha hindra.

   Og det var dagens innlegg.

   Nei, så klart ikkje! Dette er jo ikkje ein surkeblogg, det er ein løysingsorientert revolusjonsblogg! I dag fann eg dette på internett! Sjå, vennar, sjå!

   Hjelmen heiter Hövding og er utvikla av to damer (så klart) som også er svenskar (heller ikkje overraskande - argentinske fysiognomikarar påviste jo allereie på 1920-talet den velkjende IKEA-kulen i skallen til Medelsvensson). Han er i praksis ein airbag du har rundt halsen, og som løyser seg ut når syklisten gjør ein "unormal bevegelse" (dette har dei så klart målt og forska masse på).

   Tenk, så genialt! Og han kostar berre -

   2500 kr.

   Sukk.

   Vel, eg har i det minste lydbok.

http://www.dinside.no/854709/hoyteknologisk-sykkelhjelm

Gjeste-/fangeinnlegg: Har DU snill skriveblokk?

Svanemerket sitt nyheitsbrev hadde i dag litt trykkeri-preg. For dykk som ikkje gidd å få epost frå Svanemerket - av alle ting! remjar du kanskje - så har eg her plukka ut ein artikkel som gjorde meg litt glad samtidig som han gav meg litt skyldfølelse for at eg kjøpte dei tre blokkene med 70 ark kvar, i staden for den eine som kosta like mykje aleine, men var karbonnøytral. Her kjem eit lite gjeste-/fangeinnlegg frå Svanemerkets nettsider. Legg merke til ironien i at det i andre linje står "skriv ut." Legg også merke til - som vi har gjort så mange gongar før gjennom eit liv med kladdebøker - at det er eit selskap som heiter Emo. Det er nesten like bra som desse. 

Et lite valg med stor effekt: Tenk over hva du skriver på

Skriv ut

   Det er mye du kan gjøre for å bidra til et bedre miljø uten å legge om livet helt. Også de små og hverdagslige tingene, som valg av skriveblokk, har stor betydning.

Av Miljømerking 13.09.2011

   Mange av de 100 svanemerka trykkeriene vi har i Norge produserer tegneblokker, kladdebøker og annet materiell til skole- og kontorbruk. Gjennom et år bruker vi hundrevis av slike bøker. Og med nesten fem millioner innbyggere blir det mye papir.
   Norske Emo tilbyr sju ulike svanemerka tegneblokker med god tykkelse på papiret. En kvadratmeter vanlig skrivepapir veier typisk 80 gram, mens Emo tilbyr tegnepapir på 100 - 130 gram. Mange liker å tegne på tykt papir som holder seg fint selv om det får litt røff behandling underveis.
   Produsenter som Emo, Esselte, Bantex og Hippo lager mange varianter av skriveblokker med spiral i ryggen. Noen bokhandler, som Norli, tilbyr også egenproduserte blokker, med både linjer, ruter og blanke ark. Og naturligvis er alt sammen laget av svanemerka papir. Men hvorfor er det viktig hva slags papir blokken er laget av?
   Store mengder, stor miljøbetydning
   For det første bruker vi utrolig mye papir. Dersom bare halvparten av de som bor i Norge bruker 100 A4 skriveblokker hver i løpet av livet, kan vi dekke et område på 126 000 km² med papiret de bruker. Det betyr at vi kan dekke en tredjedel av Norges areal med skrivepapir. Og her snakker vi bare om papir fra de 100 skriveblokkene. I tillegg kommer alt papir vi printer ut, kjøper som aviser og bøker, eller bruker som dopapir og tørkerull... Det papirløse samfunn ligger svært langt fram i tid.
Det er energikrevende å lage papir. Tremassen blir rett og slett kokt, og det går med mye energi før trefibrene blir til cellulose eller papirmasse. Derfor er det viktig at papirprodusentene tenker smart og finner måter å produsere papiret på som krever mindre energi. Det hjelper Svanemerket til med. De produsentene som vil merke produktene sine med Svanen, må dokumentere at de lager papir av god kvalitet, med så lite bruk av energi og kjemikalier som mulig.
   Og trevirket som blir til papir kommer jo et sted fra. Mye av det papiret vi omgir oss med er laget av grantrær. Papirindustrien legger beslag på mye av det tømmeret som drives ut fra norske skoger. Når vi skal svanemerke papir, er det derfor også veldig viktig hvordan skogsdriften har foregått. For skog er jo livsgrunnlaget for både dyr, planter og mennesker. Oppimot 40 000 ulike arter lever i barskogene våre. Drøyt 2000 av dem er forskjellige sommerfugler, og mange av dem kan bare leve her mellom treleggene. Ser du et svanemerka papir, vet du at skogsdriften er bærekraftig. Det betyr at skogen er i balanse og fungerer som økosystem selv om en del trær hugges ned.
   Se det store i de små valgene du gjør
   Du kan velge miljøriktig på mange områder i hverdagen. Selv valg som virker små, kan ha store ringvirkninger fordi vi gjør så mange av dem. Svanemerket hjelper deg både når du skal ta de store forbruksvalgene (som å bygge hus, bytte kjøkken eller kjøpe peis), og når du er en hverdagsforbruker som tar mange små kjøpsbeslutninger - som for eksempel hva slags skriveblokk du skal kjøpe.
   Også i de små valgene ligger kimen til noe stort.

SVUSJ!-DRRRRRRRRR!

   Håper at det var fleire enn meg som fekk epost frå

   JO!

   NEI!

   JO, FAKTISK!

   BILL NIGHY!

   her om dagen. Viss noen andre gjorde det er nemlig dei også med på the Robin Hood Tax Campaign. Og det bør jo forsåvidt alle vere.

Han her er med.

   Og no er det til og med mange som er det! For å seie noko om kor stort dette har blitt, så støttar no over tusen leiande økonomar,
256 000 facebook-fans og tretti land ideen (som altså går ut på å ta ein liiiiiiten bit i skatt av all slags spekulativ bankverksemd og sette alle desse små bitane i eit fond, som alle desse små monnene vil dra opp til fleire milliardar kroner i året, for så å bruke milliardane på fine ting som velferd, miljø, u-hjelp, osv. Viss du framleis ikkje har heilt klart for deg kva dette handlar om, sjekk februar i arkivet til høgre.) Frankrikes president Nicolas Sarkozy er med på leiken og vil fremje forslag om Robin Hood-skatt på G20-møtet i Cannes i november.

   Ekskrementkult!

   MEN! Vi har ikkje vunne enno. Eg oppfordrar alle lesarar av revolusjonsbloggen til å spreie nyheitene vidare SLIK:

http://www.robinhoodtaxvideo.org/en/  

Gå inn på denne lenka og spel i film med Bill Nighy. Det er noko å skryte av, og du kan tøffe deg på facebook med det, sette det på cv-en... og ikkje minst veks lista over folk som er involvert i kampanjen, sånn at Robinhoodskatten får ei tilhengjarliste på eit par tonn. Den kan våre folk klaske i bordet i Cannes i haust.

Det mest oppsiktsvekkande du kjem til å gjøre i år*

   Kjære alle medrevolusjonære!

   Stump kjøttet i dag!

   ... og ta det kanskje fram igjen på søndag! Ta kotelettane opp av frysaren og la dei få sole seg litt på kjøkkenbordet. Ta skinkesteika på fanget og gråt ein skvett saman med ho mens de ser på Heldiggrisen Babe, før du smell ho i omnen, sett på poteten og inviterer naboen. Sett deg ned med kjøttdeigen din, kos og klapp litt på han, og tenk på at dette har vore eit levande dyr. Faktisk har kjøttdeigen din sannsynligvis til og med vore fleire dyr (samtidig, ikkje etter kvarandre. Denslags får ein munn- og klovsjuke av).

   Kva i nasen er det eg vil fram til?

   Jo, kjære medrevolusjonære, la meg legge armen fortrulig rundt skuldrene dine mens vi går nedover gata mot bondens marked eller noko tilsvarande berekraftig. Det er sånn at sjølv om folketalsaukinga har danna ei J-forma kurve dei siste åra, så har vi framleis meir i vente før denne demografiske berg-og-dalbanen forhåpentligvis flatar ut. La oss ikkje snakke om den eventuelle bakken ned på andre sida - sånt har vi dommedagssekter til å diskutere.

   Desse nye medmenneska våre - eg gestikulerar gemyttlig mot utvalde representantar i ei barnevogn vi passerer på gata - treng alle saman frukost, lunsj og middag, og noen vil også vere interesserte i kveldsmat. Viss alle saman skal ete pølser til middag kvar dag, blir vi nøydde til å finne oss eit par planetar til. Eventuelt spørje dei nemnde dommedagssektene om dei har noen gode idear. Og, la oss innsjå det, dei har ikkje alltid så gode idear.

   Det betyr at viss vi vil at reknestykket skal gå opp på fredelig vis, blir vi nøydde til å dele den kjøttmaten vi har. Kanskje du har hørt om konseptet kjøttfri mandag?

   Vi stoppar idet eg brått held deg fast og snur deg mot meg med eit konspiratorisk uttrykk. Gata myldrar rundt oss som om ingenting står på. Vel, kva om ein blir enda meir radikal enn det? seier eg lågt og intenst.

   Ja, kjære medrevolusjonære, eg snakkar om konsepetet KJØTT PÅ SØNDAG.

   Noen vil augeblikkelig rykke tilbake i avsky ved forslaget. Dei prøver å få dei såra ansiktsuttrykka sine under kontroll. Kva? Ikkje kjøtt? stotrar dei vantru. Ikkje bacon til pannekakene på tirsdag? Ikkje spekemat til grauten på laurdag? Ikkje kjøttdeig i tacoen på fredag? Eller i lasagnen på onsdag? Ikkje pølser på mandag? Ikkje kotelettar på torsdag?

   Eg klappar dei roande på hovudet. Bacon til pannekakene og spekemat til grauten skal gå bra, trøstar eg. Og kanskje noen bitar salami i omeletten på mandag, litt steikt flesk til blomkålsuppa på onsdag, eventuelt noen skinkebitar i potetgratengen på torsdag viss du blir desperat. Og den omnsbakte laksen på fredag treng du vel ikkje kjøtt til?

   Sjølv var eg blant dei som trudde at kjøtt berre ein gong i veka måtte gå galt. Så flytta eg på hybel og blei min eigen kjøkkensjef. Og enten det no er fordi eg er for lat til å handle det inn eller fordi eg er sånn ein knipen gniar, så har eg greidd å ete kjøtt berre ein gong i veka sia eg flytta til Trondheim.

   Det er ikkje berre verdas ressursbalanse som synest godt om kjøtt-på-søndag-konseptet. Det gjør pengeboka også. Og kokebøkene dine, som står på hylla og støvar og saknar å bli bladde i. For kva i himmelens namn kan ein eigentlig lage til middag av to gulrøter, ein potet og litt norvegia? (Å, det er MYKJE, tru meg!) Ikkje minst blomstrar kreativiteten og smakslaukane i kvardagsvegetarianismens kjøkken. Har du noen gong ete kålstuing med sitron? For viss ikkje er det på tide (eit kålhode kostar forresten ned mot 2 kr kiloen no, folkens. Det er nesten ufint billig.)

   Rikskringkastingas program 2 diskuterte problemstillinga her ein morgon. Viss du har ein time å fylle mens du sitt på buss/tog/fly/sykkel/rumpa (eller mens du skjer grønsaker til ratatouille?) kan du jo høre på kva dei kloke hovuda seier ved å laste målet for denne lenka ned til ein sjølvvald mp3-avspelar:

http://podkast.nrk.no/fil/ekko_-_et_aktuelt_samfunnsprogram/nrk_ekko_-_et_aktuelt_samfunnsprogram_2011-0915-1138_6345168380.mp3?stat=1&pks=61435


* Med mindre du allereie har gjort det

Tim Minchin

   Mine damer og herrar, la meg presentere TIM MINCHIN!

   Eg håpar de alle saman har hørt om denne raudhåra australiaren, utan sko, men med piano. Sjølv blei eg introdusert for han av den eminente Miriam for lenge sia, og i samband med at det no er ei rund veke sia det blei arrangert ein bitteliten og sofatrong Tim Minchin-kveld i Trondheim, har eg herved ei lita markering.

   La meg nytte høvet denne vesle markeringa gir meg til å seie noko om Trondheim: Det er dyr her.

   Eg skal kort gjøre greie for dei dyra eg hittil har støtt på/innbilt meg her i byen, rangert etter grad av koseligheit.

1.  Ein sverm av tjukke små kjøttmeisar som satt og gynga i treet utanfor kjøkkenvinduet. Nesten uhaldbart koselig.
2.  Ekorn i skogen utanfor vindauget. Det klatra opp og ned og att og fram på greinene her ein dag vi satt med vindauget ope og kunne sjå på det. Den hårete vesle naboen vår let til å vere fan av "Singing in the rain" sungen med handlagde rytmeeffektar. Superkoselig.
3.   Kyrne (evt. oksane) til bonden. Dei byttar beite ganske ofte, men av og til står dei nesten attmed postkassa og ser akkurat like overraska på oss kvar gong vi kjem syklande eller gåande forbi. Koselig.
4.  Ein rev som visstnok går og luskar bakom huset og i alle fall i teorien utgjør ein trussel mot kaker som står til kjøling på baktrappa. Ganske koselig likevel.
5.   Katter. Av og til når eg er ute og syklar treff eg ein katt som held konsentrert på med sine eigne saker, men som ser opp når sykkelen nærmar seg. Da bruker eg å gå av sykkelen og sette meg på huk. Pspspspspspsps, seier eg. Katten gjør da eitt av to: a) ser dumt på meg, og går, eller b) stikk det vesle kattehovudet sitt ned og fram og kjem luskande nærmare for å sjå kva dette er for ein tulling. Det er veldig hyggelig å kose med kattar ein ikkje kjenner. Iallfall så lenge eigarane deira ikkje ser på. Da er det litt skummelt. Eigaren kunne jo tru eg var ein kattnappar, ringe politiet og heimevernet og skremme katten. Derfor føretrekk eg å møte katter om natta, når berre eg og dei er vakne. Litt koselig.
6.   Hundar. Dei fleste hundane eg har sett i Trondheim er ganske små, og eg har enno ikkje innbilt meg noen store. Dei små er veldig søte, men det trekk litt ned at eg alltid blir redd for å sykle over dei, og at dei ikkje skjønner konseptet "høgreregel". Bitte litt koselig.
7.  Nattsvermarane som kryr inn dører, vindauge, lufteventilar og dimensjonssprekker i huset vårt på kva tidspunkt som helst om dagen. Det kan av og til verke som om dei berre dukkar opp av ingenting. Det er så kjipt å drepe dei, så eg endar som regel opp med å bruke fem minutt på å fange kvar av dei i hendene og kaste dei ut vindauget. Og så oppdagar eg ein til. Og ein til. Dei verste er likevel den gjengen som har raveparty rundt utelampa vår om kvelden og blir feide med inn i gangen av luftdraget når vi opnar yttardøra. Ikkje koselig.
8.  Elg. Eg har aldri sett noen elg i Trondheim, men på nemnde Tim Minchin-kveld var det kanskje nære på. Klokka var vel rundt eitt om natta, og vi gjorde oss klare til å dra heim, eg til fots på skogstien mellom Steinåsen og Dragvoll. MEN DER ER DET ELG. Trur eg. Fekk eg høre, iallfall. Eg såg skrekkscena for meg: Eg, der inni skogen. Gåande langs stien, i mørket. Klokka eitt om natta, lang frå folk. Plystrande smånervøst, med sykkellykta som einaste lys, spøkelsesaktig dansande langs dei våte greinene. Og så ELGEN. Eit halvt tonn karbonadar på lange bein. Eit urdyr gjømt bort djupt inne i den tusenårige trønderhovudsdaden. Eit uhyre mykje skumlare enn munken. Brungrå, stri pels, svarte små auge, enorme naseborer. Står der på stien framom meg. Eg bråstoppar, opnar munnen, men greier ikkje å skrike. Elgen senker horna. Han prustar så dampen står rundt nasen på han. Og han spring mykje fortare enn meg. Horribelt lite koselig.

    Det enda heldigvis godt - eg fekk skyss heim.

   Tim Minchin, altså, mine damer og herrar: Sia dette er Revolusjonsbloggen må det jo bli denne songen:

Spasmemannen

   Veit du kva ein pitch er?

   Ein pitch er ein filmide.

   Viss eg hadde litt meir tæl kunne eg gått til for eksempel Steven Spielberg og pitcha denne ideen, som oppstod i Casa Bohemia hos Borghild, Benjamin og TARJEI:

   SPASMEMANNEN

   Ein spennande, dramatisk film om ein mann som brått oppdagar at han har fått ukontrollerte spasmar, og bestemmer seg for å bruke desse evnene i det godes teneste. Nemesisen hans heiter Tourette X.

   Filmplakaten skal ha tittelen SPASMEMANNEN slått opp kjempestort. Under skal undertittelen stå, med berre første og siste bokstav riktig, og alle bokstavane imellom skal vere bokstavsurr stokka hulter til bulter, slik at alle kan få opplevinga av å vere dyslektikarar.

   Filmen skal giast ut i ADD-format.

Amasonas

   WWF melder at noen forskarar nylig tok seg ein tur inn i eit hittil lite utforska område av Amasonasregnskogen. Som alle veit er denne skogen urimelig diger. Han dekkar 5,5 millionar kvadratkilometer - det er ca. 110 000 gongar større enn campus Dragvoll. Berre Dragvoll er stort nok til at få av studentane som går der kvar dag kjenner meir enn ein brøkdel av bygget. Faddarane våre oppdaga nylig ein gigantisk kjellar der folk suste att og fram på sparkesyklar. Her om dagen tok eg meg sjølv ein tur rundt i lite utforska område, og eg fann ein trappebrønn med eit skilt der det stod "Psykologisk laboratorium." Eg gjekk raskt og spenstig frå staden før eg rakk å høre skumle lydar der nedefrå.

   Forskarane på oppdagingsferd i Amasonas oppdaga ein ny apeart, slår WWF stort opp. Dette synest dei er utrulig vanvittig fantastisk. Utover i artikkelen blir dei litt flate når dei må innrømme at det berre er ein ny variant av ei ape forskarar har sett før.

   Samtidig som dei altså er veldig begeistra for denne "nye" apa (det viser seg vel snart at det berre var ei av dei gamle apene som hadde kledd seg ut, tenker eg), lar dei heilt vere å la seg begeistre av dei tinga forskarane også registrerte som får meg til å seie

 HÆH! KØDDAR DU! FINST DET SÅNNE DYR?!

   Dette noterte forskarane ufortrødent ned på dei vasstette notisblokkene sine:

• Kjempearmadillo
• Kjempemaurslukar
• Kjempeoter

   Og av dette kan ein lære at folk ikkje alltid prioriterer dyra sine rett.

WWF om "ny" apeart (hah, eg kjenner jo igjen han fyren på bildet. Gjett om dei har blitt lurt.) http://www.wwf.no/bibliotek/nyheter_fakta/?34246

Casa Bohemia

   Som alle veit bur eg i Huset i skogen. Huset i skogen ligg i Trondheim. Det ikkje alle nordmenn veit, er at det er meir enn HUNDRE HUS TIL i Trondheim. Eitt av desse er Casa Bohemia, som ligg ein grei sykkeltur frå skogen min. I dette huset bur Borghild, Benjamin og (hjelp! Var det Vegard?).

   Eg veit ikkje korfor huset heiter Casa Bohemia. Kanskje blei det bygd av tjsekkiske snekkarar?
   Uansett snekkarens nasjonalitet lever desse tre glade musikantane eit på mange måtar førebilletlig liv i sitt hus frå femtitalet, skjønt dei har litt av kvart å stri med: For det første har dei måtta vaske 37 slags skit ut av leiligheita si, deriblant den typen skit som fotspor i taket representerer. For det andre luktar det litt av gammal dame der (når eg seier litt, meiner eg kanskje 400 g eller sånn, så det er ikkje eit veldig stort problem). For det tredje lir den vesle rosa gitaren deira av kronisk sjøsjukesyndrom.
   Etter å ha vore kjend med Casa Bohemia i litt over ei veke har eg allereie fått høre ein ganske fantastisk filmide som eg kjem til å presentere for bloggens lesarar seinare (oooh, ekskslusivt!) og fått ete ein ganske fantastisk kanelbolle.

Hans Jæger er heller ikkje heilt sikker på kva Tsjekkia har med saka å gjøre.

Nauru

   Dei har kule presidentar, desse sydhavsøyene. Dei ser som regel ikkje sånn ut:

   Eg har allereie nemnd presidenten av Maldivene, Mohammed Nasheed, som har laga dokumentar om kampen sin for det vesle øyriket og som har halde regjerignsmøte under vatn. For ei stund sia skreiv presidenten av Nauru, Marcus Stephen, eit innlegg i The New York Times, og det står under her.

On Nauru, a Sinking Feeling

   Eg tilrår folk å lese det - det er kort og greitt, og ikkje minst tankevekkande.

   Og viss noen ikkje skulle vite kor Nauru ligg - kjære fleirtal, la oss gjøre dette til ein form for pausegymnastikk. Viss du ikkje veit kor Nauru ligg, rekk opp først høgre hand, så venstre hand. Kjenn kor godt det er å smøre sener, ledd og musklar med litt rørsle!

   Deilig å ha det gjort. Her ligg Nauru:

   Ja, det andre store problemet deira er den enorme streken som går tvers gjennom landet. Det aller kjipaste er at dei nesten hadde lært seg å leve med den, og så kjem desse global oppvarming-greiene. Sukk. Alltid er det noko.

Studentlivets gleder - del 2

   Dette skal eg sykle forbi kvar dag! YEAH!

Studentlivets gleder

   Er ein meir skikkelig student når ein bur for seg sjølv enn når ein bur heime?

   Ja, vil eg kanskje seie. Eg føler meg iallfall meir som ein skikkelig student når eg no oppdagar kor lite eg har i kjøkkenskapet. Min einaste skikkelige matvare er ein pose havregryn. Havregryn skal ein ikkje kimse av, så klart (etymologisk merknad: å kimse er eit gammalt norsk ord for å kaste med nakken). Mang ei ku har dingla med beina i bratte norske fjellsider mens ho blir heist opp til garden av ein person med berre havregraut i magen. Like fullt verkar skapet litt tomt.

   For dei som ikkje har fått det med seg har eg flytta til Trondheim - ja, ein av Noregs få byar med to offisielle stavemåtar! - for å studere nordisk og bli lektor. Eg hørte nylig om ein lektor som hadde brukt vikartimen sin på å insistere på at ho var LEKTOR, ikkje lærar, og til dette må eg berre seie: Viss ein lektor ikkje er ein lærar, kva i alle dagar skal vi brukast til da?

   Mamma har hjelpt meg på plass på hybelen i to dagar no. Vi har hatt ein koselig kjøretur frå Tromsø til Trondheim med eit passe stort flyttelass i bagasjen og to dagar i Trondheim til å raide IKEA og skru for harde livet. Det er blitt yttarst fint på loftsrommet her. I dag morges kjørte mamma heim igjen, og eg bur no altså offisielt aleine, i Trondheim.

   Etter å ha pakka ut heile flyttelasset på ein gong tok eg meg ein liten sykkeltur. No begynner dette å hørest ut som ein blogg av typen verda burde vore spart for, der eg skriv det eg burde ha skrive i ei privat dagbok på ein stad der folk kan komme til å kaste bort tida på å lese det og kriminelle organisasjonar kan utleie følsame detaljar om meg frå det. Men eg kjem snart til poenget! På sykkelturen fann eg to fine ting. Den første var dette:

   Masse, store bringebær som stod attmed stien og venta! Gjett om det blir bra havregraut i morgon! I tillegg til bringebær hadde denne stien ei grøde med brennesler som var høgare enn meg. Og noen små som eg kan gå og plukke og ha til middag ein dag eg vil vere kjernesunn. Eventuelt er fri for pengar.

   Den andre tingen sykla eg rett inn i da eg leita etter ein sti opp til Dragvoll. Plutselig såg eg framfor meg eit skilt som fekk meg til å hikke av fryd. Kva det var? Det skal eg skrive om i morgon eller i overimorgon. Oi, så spennande!

Skipsfart #2

   På ein trist dag, ein liten trøst frå mammaen til sleeptalking man.

   Tenk om vi kunne ha sånne båtar! Sikkert ikkje så raske, men du, så energieffektive. (Like energieffektive som manetar. Der har du sannelig dyr som ikkje sløser med kreftene!)

   Eg vil oppfordre alle i Noreg til å lage dessert i dag. Det skal iallfall vi. Midt i avmakt og fæle ting, der så lite hjelper, kan ein i det minste lage dessert. Del med noen som er triste eller redde.

Åh, Nord-Korea, daaaa....!

   I dag regnar det i Molde, rosenes by. Eg synest smått synd på Dag og Tor som står i gågata og vervar folk til Changemaker (de kan sjå kva dei har gjort på sin ville ferd gjennom landets festivalar her), men tviler ikkje på at dei trass i vêret greier å få ungdommen interessert i å endre verda (klart vi kan!).

   Kor vender eg meg når det er gråvêr ute? Jo, til verdas artigaste land: Nord-Korea!

   I 1978 oppdaga Sør-Korea ein tunell som munna ut ein times bedagelig kjøring frå hovudstaden Seoul. Han var to meter brei, to meter høg og ganske lang - 1,7 km, skulle det vise seg.

   Viss eg fann ut at naboen min hadde grave ein overraskingstunell inn i huset mitt ville eg blitt eitt av følgjande:

1.    Overraska
2.    Imponert
3.    Sint
4.    Nysgjerrig på korleis han greidde det utan at eg oppdaga det
5.    Interessert i å legge hønsenetting under heile tomta mi for å hindre naboen i å grave seg inn, ikkje berre under kaninburet for å hindre kaninen i å grave seg ut.

   Det kan til og med hende eg ville blitt fleire av alternativa over. I alle fall viss tunellen kunne sleppe 30 000 soldatar i timen nesten rett inn i stua mi.

   Eg trur kanskje Sør-Korea blei litt av det same. Det kan hende dei ikkje blei så veldig overraska, sia dei allereie hadde funne to andre overraskingstunellar som dei festlige naboane deira hadde grave.

   Jaså, Nord-Korea? Enda ein tunell? Vi trudde vi var samde om at dette ikkje var greitt? spurde Sør-Korea, med, "jeg er ikke sint, bare veldig, veldig skuffet"-stemma si.

   Nord-Korea sa at dei visste absolutt ingenting om saka.

   Litt etterforsking viste at boremerke i veggane peikte mot Sør-Korea, frå Nord-Korea, og at tunellen var lagt sånn at han hella nedover mot Nord-Korea, sånn at vatn kunne renne ut og ein kunne bore vidare.

   Det er heilt umulig at Nord-Korea ikkje har grave denne tunellen. Kva har dei å seie til sitt forsvar?

   Kva? Å! Å, de meiner så klart dei nye kolgruvene våre! seier Nord-Korea. (Nordkjosbotnvisa på koreansk, der, altså.)

   Joda, Nord-Korea hadde berre grave noen små kolgruver, dei. Ikkje farlig, veldig dumt at dei skulle grave seg ut i Sør-Korea, ikkje del av planen, dei visste ikkje om det, ein gong. Skulle noen tvile på at det var mulig å grave ei kolgruve i granitt, kunne dei berre gå ned og sjå at veggane var heilt svarte (men det var berre maling, viste det seg).

   I dag er "gruvegangen" ein turistattraksjon, og ein kan gå heilt ned til den første av tre sementbarrikadar som Sør-Korea syntest det var best å plassere nedi der.

- Sjå berre! Ingen tunell! skulle du sagt. - Dei gjekk ikkje på den der. "Du kan ikkje sjå ein tunell med kikkert..." Bla, bla. Dei skal absolutt vere så vanskelige i Sør-Korea.

Kjelde: http://en.wikipedia.org/wiki/Third_Tunnel_of_Aggression, samt min bror

"Kampen om klimaet er også en hjemmekamp"

   Dette innlegget var så klokt at eg stal det, men det er eigentlig skrive av Alvhild Hedstein, og blei publisert på sidene til svanemerket 14. juni.

   Den aktuelle saka var at Roar Flåthen, leiar i LO (for dykk som ikkje følgde med i samfunnsfag på skolen: dette er paraplyorganisasjonen til alle fagorganiserte arbeidarar i dei fleste yrke i Noreg) sa noko veldig dumt om at det blir for dyrt å kutte to tredelar av Noregs klimautslepp heime, sia det kan ramme norsk industri. Dette er teit på fleire nivå, og eg skal nemne eit par før eg slepp dykk laus på Hedsteins kloke ord:

   Nivå ein: Det solidariske nivået. For ein arbeidarorganisasjon, der nettopp solidaritet er eit slagord, blir det heilt vanvittig å skulle legge våre "industrihindringar" over på skuldrane til fattigare land, med ein enda svakare industri og med større behov for å få utvikla ein. Dette er det ein kallar USOLIDARISK.

   Nivå to: Framtidsnivået. Viss norsk industri skal få kose seg vidare, dampande på sin CO2-sigar som bestemora i heksene og med NOX-fjertar og metanfisar fykande til alle kantar, så vil nettopp desse andre landa totalt ha akterutseglt oss om femti år. Da kan Roar Flåthen sitte der og fise til lyden av arbeidsløyse, kapitalflukt og internasjonalt stigma.

   Nivå tre: heilt-urimelig-nivået. Da eg budde i Noregs hovudstad ei tid tilbake, hadde millionbyen enno ikkje innført kjeldesortering. Mens Lenvik kommune i Troms, med 11 000 innbyggarar, hadde hatt eit tre-slags-sorteringssystem i nesten ti år, hadde Oslo kommune knapt begynt å planlegge. Korfor? Fordi det ville ta så lang tid å innføre.

   ... da er det best å begynne tidlig, da, skjønner du. Jo fortare, jo heller!

   OK, no skal eg slutte å skjelle. Her kjem hovudsaka.

   LO møter motbør når de nå går bort fra klimaforliket. De mener slaget om klodens klima ikke står her på hjemmebane, men må vinnes i skoger og fabrikker langt borte.
   Både statsminister, miljøminister og andre politikere uttrykker uenighet med LO, men har i realiteten selv spilt ballen inn i Flåthens hjørne: Regjeringens kongstanke på klimafronten er å redde regnskog i Brasil. Å bevare regnskog er viktig både i forhold til klimaet, artsmangfoldet og rettighetene til dem som bor der - men vektleggingen av regnskog gjør klimakampen til noe som foregår langt borte, i andre himmelhjørner, og uansett er noe rike Norge kan betale seg ut av.

   Dette gjør klimakampen til et finansielt anliggende, og noe rikspolitikerne driver med. Norske forbrukere og norske næringsaktører blir verken lokket eller truet til å ta bedre miljøvalg. Vi blir passivisert, kampen foregår tilsynelatende ikke på vår arena.
  Jeg mener norske politikere - og fagforeninger - burde legge an en bredere front i klimasaken. Det er ikke bare ute kampen står: Store deler av CO₂-utslippene er direkte forbundet med produksjon og forbruk. Vår moderne, shopping-drevne økonomi skaper miljøproblemer. Produsentene driver rovdrift på naturressursene, fabrikkene forurenser lokalmiljøet sitt, produktene inneholder kjemikalier som kan true både forbrukeren og naturen, varene fraktes verden rundt, og vi skaper enorme mengder avfall.
   Alle faser av et produkts produksjonsprosess påvirker utviklingen av klimaet - og derfor ligger løsningen også her: Forbruk og produksjon må i framtida belaste klimaet mye mindre enn i dag.   Derfor må forbrukere og produsenter aktiviseres, gjøres ansvarlige for sine handlinger. Klimakampen står ikke bare under eviggrønne trekroner i Amazonas - vi kjemper den selv, hver eneste dag, i dagligvarebutikken og parfymeriet og bilforhandleren og reisebyrået.
   De store, overordnede grepene i klimasaken må politikerne ta - og her får vi bruke stemmeseddelen så godt vi kan. Men alle de små hverdagsvalgene har faktisk stor betydning, og utgjør en utemmet ressurs i klimasaken. Både fordi et mer miljøtilpassa forbruk sprer miljøgevinster i hele verdikjeden, og fordi forbrukerne kan kjenne at de bidrar og at det de gjør betyr noe. Det er viktig for både forståelsen og engasjementet i forhold til klimaet.
   Så min hilsen til Flåthen er at han tar feil, men ikke mer feil enn regjeringen. Klimakampen er også en hjemmekamp.

Flott hatt

   Eg har ein flott hatt. Sia eg ikkje synest det er flott å ha flått, bruker eg den flotte hatten som hatt mot flått i slåtten. Han ligg flatt på hovudet mitt. Eg er flott med flåtthatten på. Har du hatt flått, veit du kor flott det er med hatt, særlig viss hatten er flott.
   Ca. denne samtalen hadde eg med min bror mens eg gjekk og slo gras med hatten på:
   - Du har hatt.
   - Ja. Er han ikkje flott?
   - Korfor?
   - Så eg ikkje skal få flått.
   - Er det ein flåtthatt?
   - Ein flott hatt mot flått.
   - Har du fått flått?
   - Nei, men eg har hatt flått. På foten. Men no har eg ein flott hatt mot flått. Eg har hatt flott hatt og flått, men no har eg berre flott hatt.
   - Det er flott å ha hatt.
   - Det er ikkje flott å ha flått.

Gamerar

   Eg elskar TED.

   Apropos mistenker eg at eg i det siste har hatt eit lite crush på Mr. Melk, men det kan ein knapt hjelpe for, sia han trass alt er designa for å ha akkurat den effekten på alle Noregs mjølkedrikkande kvinner. Det er ikkje noko alvorlig; eg berre kniser litt dumt kvar gong eg ser han på mjølkepakken.

   Men i alle fall!

   TED si heimeside kan vere litt vanskelig å forstå til å begynne med. Dei er jo så usannsynlig kreative; derfor har dei så klart laga eit heilt ukonvensjonelt system for å vise dei ulike framlegga i ei ordna framstilling. Sia eg likevel ikkje forstår stort av systemet deira, pleier eg berre å trykke på tilfeldige knappar og la meg fascinere av kaleidoskopeffaktene til eg finn noko som interesserer meg.

   Slik kom eg over framlegget til Jane McGonigal om korleis gamerar kan redde verda. Hvah? seier du. Er ikkje gamerar inst inne (eg veit ikkje om dette stempelet står så sterkt at gamerane sjølv har det gjømt på ein sår plass inne i seg, dei også) berre noen kvisete arbeidsunnvikarar med feitt hår og slappe intertransversarii?
   Påstanden til Jane McGonigal er at for å kunne overleve på jorda det neste hundreåret, blir vi nøydde til å spele nettbaserte spel, ikkje 3 milliardar timar i veka som no, men 21 milliardar timar i veka. Resonnementet bak er at folk som speler mykje spel - meir enn 10 000 timar før dei er 21 - blir spelvirtuosar. Ja, greitt, seier du da. Seier pappa og mamma, iallfall. Men kva i himmelens namn skal du med det seinare i livet?

   Jo, seier Jane McGonigal, gaming gjør faktisk folk til dyktige og optimistiske problemløysarar. Så er det berre om å gjøre å formidle verdsproblem til dei på ein måte som dei kan sette seg inn i.

   Under kjem tre eksempel på spel - to av dei er avslutta, det siste er framleis aktivt. Min favoritt er det første, World Without Oil. Den einaste grunnen er eigentlig at det var det einaste eg tok meg tid til å sette meg inn i. Meir gadd ikkje eg personlig å investere, sia eg ikkje har spelt nettbaserte dataspel ein time i mitt liv, allereie er 21 og såleis er utan håp. Sjekk det gjerne ut - særlig det tredje, Evoke, som det altså framleis visstnok er mulig å spele. Folk som blir skikkelig gode i det blir automatisk knytte til universitet i Afrika sør for Sahara som samarbeidspartnarar. Ja, du hørte... øhrm, leste riktig. La meg gjenta det: Folk som blir skikkelig gode til å endre verkeligheita i dette spelet, får sjansen til å spele vidare - i verkeligheita.

 
http://www.ted.com/talks/jane_mcgonigal_gaming_can_make_a_better_world.html

http://www.worldwithoutoil.org/
Liker at "all corners of the globe" betydde "Frankrike."

http://archive.superstructgame.net/

http://www.urgentevoke.com/
Dette spelet blir visst spelt no?

Standby for haiku

   Madames et messieurs! Det er ein deilig, grå morgon som tillet ruging over rim og rytme innandørs før ein kastar seg på sykkelen for å dra til Biltema, dette nyttens tempel der ALT finst (inkludert tekstiltusjar, kjedeskjermar og silkepapir).

   Den vesle avstemminga om avløysarord til "kvilestrøm" blei suverent vunnen av kandidaten "Sølestrøm." Juryen som måtte forklare avstemmingsresultatet sa dette:

   "Mens ordet "kvilestrøm" leiar tankane til sofa, fjellturstopp ved klare bekkar, meditative og hyggelige tekststader i det Gamle Testamente og mjuke, kvite laken, er ordet "sølestrøm" meir grisete, fullt av sand, olje, smuss, sløsing, mjølk på duken og raudfjesa småungar med dårlig motorikk. Derfor synest vi det er flott at dette byttet finn stad, og vi oppfordrar alle til å ta det nye ordet i bruk. Vi krev også høgare lønn."

   Og her kjem haikuen som blei lova. Nr. 1 er for dei meditative sjelene der ute (les han gjerne halvhøgt og alvorlig for deg sjølv mens du sitt i mørket med armane rundt knea og tenker over alle små tings finurlige plass i universets djupne). Nr. 2 er for alle oss som har eit gammalt stereoanlegg som det alltid vislar litt strøm gjennom, på soverommet. Og Nr. 3 er min personlige favoritt.

Haiku Nr. 1

Raud lysprikk i natt.

Stille susing i ledning.

Søler ut strømmen.

Haiku Nr. 2

Lyden gjør meg gal:

Sølestrøm i høgtalar.

Ut med kontakten.

Haiku Nr. 3

Natt. Raudt lysauge.

Monster under senga? Nei.

Sølestrøm-Sauron.

Kuøkonomi

   Denne fann eg her: http://luksusfellen.info/ku%c3%b8konomi/, og humorverdien var faktisk så høg at å ikkje dele våset med verda ville gitt meg tre år i skjærselden. Ver så god - kuøkonomi.

   Kuøkonomi

   For de som ønsker å forstå litt mer av økonomi og derfor trenger et lynkurs i ulike økonomiske teorier og økonomisk praksis, har man enkelt og greit brukt storfe som eksempel for å forklare litt økonomiteori. Det er bare å lese og la seg opplyse:

   Sosialisme: Du har to kyr, og gir den ene til naboen din.

   Kommunisme: Du har to kyr. Staten tar begge og gir deg litt melk.

   Fascisme: Du har to kyr. Staten tar begge og selger deg litt melk.

   Nazisme: Du har to kyr. Staten tar begge og skyter deg.

   Byråkratisme: Du har to kyr. Staten tar begge, skyter den ene, melker den andre, og kaster melken.

   Kapitalisme: Du har to kyr. Du selger den ene og kjøper en okse. Flokken vokser, og dermed også økonomien. Du pensjonerer deg og lever av inntektene.

   Surrealisme: Du har to sjiraffer. Styresmaktene krever at du lærer å spille munnspill.

   Amerikansk økonomi: Du har to kyr. Du selger den ene, og tvinger den andre til å produsere melk tilsvarende mengden fra fire kyr. Kua dør, og du hyrer en konsulent for å finne ut hvorfor.

   VENTURE-kapitalisme (Islandsk måte…): Du har to kyr. Du selger tre av dem til ditt børsnoterte selskap ved hjelp av kreditt åpnet av din svoger i banken, og deretter gjør et bytte med et annet tilbud, slik at du får alle fire kuene tilbake, med et skattefritak for fem kyr. Melkerettighetene til seks kuer overføres via en mellommann til et Cayman Island selskap som i hemmelighet er eid av en hovedaksjonær som selger rettighetene til syv kuer til ditt børsnoterte selskap. I årsrapporten oppgis det at selskapet eier åtte kyr, med en opsjon på en til. Du selger en ku for å kjøpe en ny president i USA, da har du ni kuer. Så kjøper det offentlige din okse.

   Fransk økonomi: Du har to kyr. Du går i streik, organiserer et opprør og blokkerer veiene fordi du vil ha tre kuer.

   Japansk økonomi: Du har to kyr. Du redesigner dem slik at de blir ti ganger så små og produserer tjue ganger så mye melk. I tillegg lager du en morsom tegneserie som handler om minikuer som kan fly og som blir populær over hele verden.

   Tysk økonomi: Du har to kyr. Du bygger dem om slik at de spiser kun en gang i måneden, melker seg selv og lever i hundre år.

   Italiensk økonomi: Du har to kyr, men du vet ikke hvor de er. Du tar lunsjpause.

   Sveitsisk økonomi: Du har fem tusen kyr. Ingen av dem tilhører deg. Eierne betaler deg for å lagre dem.

   Kinesisk økonomi: Du har to kyr. Du har tre hundre mennesker som melker dem. Du hevder at du har full sysselsetting og høy produksjon. Du arresterer journalisten som vil rapportere om den virkelige situasjonen.

   Indisk økonomi: Du har to kyr. Du tilber dem.

   Britisk økonomi: Du har to kyr. Begge er gale.

   Irakisk økonomi: Alle tror du har mange kyr. Du forteller dem at du har ingen. Ingen tror på deg, så de bomber deg og invaderer landet. Du har fortsatt noen kyr, men nå er du i det minste en del av demokratiet…

   Australsk økonomi: Du har to kyr. Business virker ganske bra. Du stenger kontoret og går for å ta et par øl for å feire.

   New Zealandsk økonomi: Du har to kyr. Den til venstre ser veldig attraktiv ut.

   Russisk økonomi: Du har to kyr. Du teller igjen, og finner ut at du har fem kyr. Du teller igjen og kommer fram til at du har 42 kyr. Du teller enda en gang og finner ut at du har to kyr. Du slutter å telle kyr og åpner en ny vodkaflaske i stedet.

Dette bildet har absolutt ingenting med innlegget å gjøre, men å ikkje vidareformidle det når eg først hadde funne det ville kvalifisert til tre år på Paradise Hotel.

Trist å vere glad - det varsla deLillos-innlegget

   Det kan bli vondt å ha det bra.
   Som for eksempel viss du har fått VERDAS STØRSTE SJOKOLADE. Da har du det bra, da! Heilt til du har ete han. Heile på ein gong. Da har du det vondt.
   Det kan bli vanskelig å ha det lett.
   Dette er faktisk mi største frykt. Gjennom heile mitt skolegangsliv har eg vore nesten litt for flink. Kartesisk dualisme, platonsk dualisme, hypotenus, statthaldarstriden, lokaliseringsfaktorar, næringsinnhaldet i eit egg, alle versa i Terje Vigen, alt berre klistrar seg fast til dei klissete hjernecellene mine, nesten utan at eg treng å arbeide for det.
   Og det er det skumle! Gjennom femten år med skole har eg enno ikkje lært meg skikkelig studieteknikk! Eg har jo aldri hatt behov for det! Kva viss dette suget frå hjernens indre tar slutt? Kva viss filteret blir tett, viss det blir lekkasje i drenet, viss det blir osmotisk balanse, viss limet ikkje lenger klistrar, viss svampen blir gjennomvåt, kort sagt, viss klisteret i klisterhjernen går ut og eg faktisk må jobbe for å lære meg ting? Da kjem eg til å bli totalt akterutseglt av alle dei som har hatt det vanskelig i femten år og er vande til det. Det kan bli veldig vanskelig å ha det lett.
   Det kan bli trist å vere glad.
   For eksempel i filmen "Så som i himmelen," når dirigenten lærer seg å sykle, syklar rundt på gata i den store solfylte utanlandske byen saman med duer og smågutar som også kan sykle (ikkje duene. Berre smågutane), og er så lykkelig, så lykkelig den siste halvtimen før han dør. (Uff da. Spoiler.) Eller når han sitt og blør i hel, men smiler. Åh, det er så trist. (Dog stadig hjarteskjerande vakkert.)
   Du kan bli svolten av å vere mett.
   Viss du går og legg deg etter å ha fylt opp magen som ein bjørn før dvale, vaknar du opp svolten som ein ulv. Magen hyler og truar med å sage seg sjølv i to viss du ikkje gir han litt frukost kvikt. (Dette er visstnok fordi magesekken trekk seg saman etter ei stund som arbeidslaus, men viss ein et ein halv elg til kveldsmat får han så mykje å gjøre at han ikkje rekk å snurpe seg saman før du vaknar. Så det, så: Lediggang er IKKJE rota til alt vondt - iallfall ikkje til alt magevondt.)
   Og det kan bli dyrt å berre tene pengar, viss alle kjøper ting dei ikkje treng.
   ...
   Nei, eg gir opp, eg greier ikkje finne noka bortforklaring av denne påstanden. Det er berre å innrømme det: "Trist å vere glad" handlar om miljø, klimaendringar og at viss vi ikkje endrar måten vi held oss til ressursar og forbruk på, kjem vi til å få problem. Og også om korleis vi gjerne vil bli betre på dette - men berre ikkje kjem heilt i gang. Dei er jo så sympatiske denne gjengen her, eg trur eg dånar. Her kjem songen.

På ein solskinnsdag som denne - litt skipsfart

   Ja, gutar og jenter, det heiter "På ein dag som denne," ikkje "På ein dag som dette." Det siste er heilt feil. Med mindre du seier "eit dag." Og det gjør du jo ikkje.
   Ja, det er sol! Ja, det har vore sol heile den siste veka! Ja, det har vore forsøk på å lage ei soltatovering! Nei, det har ikkje lyktest! Ja, det er ikkje like fint vêr i Sør-Noreg! Ja, vi elsker skadefryden, Nord-Noregs nasjonalfølelse nr. 2! (Nr. 1 er indignasjon.)
   På ein dag som denne tenkte eg at eg ikkje kunne publisere det alvorlige innlegget om de Lillos som eg har skrive i det siste. Men ut frå internettets forunderlige djupner dukkar så dette mirakelet frå Salvador Dalis hand (eller kanskje helst pensel? Eg trur pensel) fram:

Salvador Dalis vakre bilde, som heiter noko sånt som "Vengeskipets avgang" på norsk.

   Sukk! Tenk om vi kunne hatt SÅNNE skip!

   Det trengst litt revolusjonering i skipsfarten, nemlig. I 2008 fekk Noreg gjennomslag i IMO (som er FNS skipsfartsorganisasjon) for eit forslag om å redusere utsleppa frå skipsfarten. Norsk skipsfart sine utslepp det året blei rekna til mellom 40 og 50 millionar tonn CO2 i året. Det er like mykje som resten av landet greier å sleppe ut frå land. Vedtaket i FN betydde i praksis at skip må finne andre typar drivstoff enn tungolje, pluss at det vil lønne seg å få meir hydrodynamiske skrog, senke farta osv.

   Men korfor stoppe der, med så grå og byråkratiske tiltak som det?

   I Noreg driv gruppa FellowSHIP og utviklar skip som skal gå på brenselceller - dei har allereie eitt som er delvis brenselcelledrive, "Viking Lady," i drift i Nordsjøen. Skip som går på brenselceller kan bruke alt frå hydrogen til smuglarsprit som folk blir blinde og dør av til rotne fyrstikker som drivstoff.

   Japanarane er så klart dritflinke. Som alltid. Dei har ein fyr, Kenichi Horie, som i 1993 padla seg frå Japan til Honolulu - I EIN TRØBÅT!

   Greitt, det var ein ganske fancy-schmancy trøbåt, og dermed kjem Kenichi heilt i skuggen av bestemora i den franske teiknefilmen Trillingene fra Belleville. Ho gjør reisa frå Frankrike til New York (vel, det liknar iallfall veldig) i ein vanlig, gul trøbåt.

   Men Kenichi gir seg ikkje! Eg vil tru at han fekk ei openbaring undervegs på denne trøbåtturen, og at denne openbaringa var: "Eg er så sjukt sliten. Framleis fire hundre mil til Honolulu. Faen ta denne trøbåten." I 2008 prøvde han seg med eit nytt prosjekt, Suntori Mermaid II, som er segl- og bølgjekraftdriven. Mykje meir behagelig.

   Og no skal Ingrid, som har slutta i jobben sin og har FERIE, FERIE, FERIE ut og sole seg og tenke på sommerfuglskip og sommar. Ahh.

Anfall av revolusjonsånd #1: Ingrid overfell ein mann i dress på Gatwick

   For ei god stund sia no fòr eg på besøk til Elen Marie, som held til ved Aberystwyth-universitetet i Wales. Eg har lenge hatt lyst til å fortelje om den turen - eg skreiv noen fine notat undervegs - og no kjem ein pangstart med episoden som eigentlig markerer slutten.

   Litt bakgrunnsinformasjon er nødvendig for å forstå situasjonen: Eg har plikt-etiske karakterdrag. I tillegg er eg opptatt av at når folk gjør noko positivt, skal dei få positiv feedback - sånn at dei held fram med å gjøre det positive; folk som tar leiaransvar skal sluttast opp om, folk som har gode idear skal oppmuntrast, og så vidare. Eg ser på det som mi plikt å bidra til denne positive feedbacken enten eg kjenner vedkommande eller ikkje.

   Ein annan ting verd å nemne før vi går inn i situasjonen er at eg på tidspunktet hendinga utspann seg øvde på å halde militær haldning - for å unngå ryggproblem seinare i livet. Dette kan ha gitt meg ein ganske skremmande utsjånad. Ver så god - snurr referat.

   Stad: Gate 36 ved Gatwick Lufthamn. Passasjerane står i kø og ser halvtrøtte ut. Ombordstiging ikkje i gang; alt står i stille stampe. Synlig utålmodig flyvertinne i skranken.

   Ein distingvert mellomaldrande herre i dress snur seg til vennen sin og seier:

   Eg tenkte eg skulle begynne å sykle til jobb noen dagar i veka.

   Vennen (jovialt): Det hørast jo gøy ut.

   Herren: Da må eg berre skaffe meg ordentlig sykkel først.

   Ingrid (litt raud i ansiktet etter å ha sprunge/gått veldig fort til gaten der flyet var forseinka trass alt og det er veldig varmt, og altså i tillegg med militær haldning): Eg må få lov til å applaudere planane dykkar.

   Herren (glippar usikkert med auga): Unnskyld?

   Ingrid: Eg synest det er fint at de skal sykle.

   Herren: Ja, det er jo gøy (trekk seg baklengs mot vennen sin og køen, som framleis står stille, i håp om at den skal bevege seg).

   Ingrid: Sykkel er verdas mest energieffektive framkomstmiddel.

   Herren (med flakkande blikk): -

   Ingrid (ror): Ingenting går til spille.

   Herren (ler nervøst): Det er ikkje verdas mest effektive treningsform.

   Ingrid: Nja, nei, kanskje ikkje (leikar synlig med tanken på å påpeike at han jo da kan gå på ski til jobb, sia langrenn er ei av verdas mest effektive treningsformer, med unntak, faktisk, av snømoking. Imens snur herren seg og piler takknemlig fram til skranken og inn på flyet.)

   (Inne på flyet: Herren og vennen hans står i midtgangen ved seterad tre idet Ingrid kjem inn. Ingrid vurderer å påpeike for herren at han bør stå inne i sin eigen seterad når han legg bagasje i hattehylla (sånn at han ikkje sperrar vegen for dei bak). Dette rekk ho ikkje, for herren ser opp med jaga blikk og skvett til sides. Ingrid går til sitt eige sete før ho blir mistenkt for å terrorisere herrar i dress.)

   Vis herren i dress skulle lese dette: Eg ville berre seie at eg synest du er flink. Eg tar sjølvkritikk for at eg framstod som ei gal, raudfjesa tante Sofie. Til alle dykk andre: Ikkje snakk til fremmende herrar på flyplassar. Dei tåler så lite.

UKRISTELIG kassaapparat

   Eg jobbar i eit landemerke av ei kyrkje i Tromsø. Ikkje med spesielt kyrkjelige ting - eg jobbar faktisk med å ta pengar av folk som har lyst til å komme inn i kyrkja. Nokså ukyrkjelig, ville vel somme faktisk seie. Ja, svarer eg da, men arkitektonisk veldig typisk. For, som ein poetisk kan seie, Guds rike vil aldri forfalle, men kyrkjene, derimot - utan vedlikehald fell dei alle.

   Dessverre er ikkje alt som det bør vere. Vi har fått eit UKRISTELIG kassaapparat. Det er lite, og svart, og det representerer alt eg hatar ved elektroniske duppedittar.

1. For det første er det vondsinna, eit resultat av ei samansverjing. Denne samansverjinga er mellom arbeidsgivar og kassaapparatprodusent, og mot oss som må bruke kassa. Kvar gong ein tastar feil slepp uvesenet nemlig frå seg ei skjerande piping - PIIIIIIIIIIIP. Lyden er humørlaus og ekstremt indiskret. Det er pipeekvivalenten til ein tonedøv, sursildetande byråkrat i litt for trong dess og med firkanta, svartramma briller som kjem inn døra i det stille kyrkjerommet og seier høgt og monotont, så heile rommet hører det: "Du gjorde ein feil." Grunnen til at kassaapparatprodusenten har lagt inn denne lyden, er at det er forbode med støythalsband på ekspeditørar. Dette er det nærmaste dei kjem utan å bryte loven.
2. For det andre KAN DET IKKJE SLÅAST AV. Det er eit apparat som berre går i Standby-modus - det vil seie at det oppfattar seg sjølv som så viktig at det alltid står klart, alltid på alerten. Alltid med ein liiiiiten strøm gåande gjennom ledningane. I Noreg kastar vi årlig bort heile Stavangers strømforsyning på slik unødvendig "kvilestrøm." (Fy, for eit hyggelig ord. La oss få eit fælt eit!)
3. For det tredje skriv det ut kvittering for ALT. Viss vi trykkar på knappen som opnar skuffa, får vi ei ti cm lang kvittering der det står "skuffeåpning." Viss vi tastar inn eit sal, og så annullerer det, får vi ut ein tjue cm lang lapp der det står, i tekst og reknestykke - la meg parafrasere litt - "du gjorde ikkje ein drit." Og på slutten av dagen skriv svinmakta ut heile dagens logg - som vi ikkje treng, og som går rett i søpla - på ein papirstrimmel som sjeldan er kortare enn ein meter.

   Eitt lite kassaapparat - to store miljøproblem.

   Men løysingar finst! La meg nemne to fine ting:

   Fin ting nr. 1: Borte i Statane har dei ei rørsle som kallar seg "The small margin movement" - dei reduserer papirbruken sin ved - nettopp - å krympe margen på utskriftene sine. Du veit det området av arket der det ikkje står noen ting? Ofte treng vi ikkje så god plass som det er lagt opp til der.

   Fin ting nr. 2: Ifølgje Grønn Hverdag vil 800 000 nordmenn som slår av all standby-strøm, spare nok til å forsyne 56 000 husstandar. Dvs: 14 husstandars standbystrøm tilsvarer strømbruken til den femtande.

   Trekk ut kontakten, folkens! Så kan de gå og legge dykk med godt samvit som ekte revolusjonære.

Kjelder:

   The small margin movement: http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2008/02/14/AR2008021403284.html

   Grønn hverdag om standby, på NRK nettradio: http://www.nrk.no/nett-tv/klipp/221379/

Påskekrim - løysing

Oscar Wilde unnvik etterforskarens spørsmål, men vi lar oss
ikkje lure. Sjå på denne fyren! Klart det var han som gjorde det.

   I Agatha Christies krimhistorier har eg alltid mykje meir moro av å prøve å finne ut kven som er den homofile (for det er nesten alltid ein) enn kven som er mordaren. I saka om den knekte oppvaskkosten trur eg det er liten tvil om kven som er den homofile: Oscar Wilde, som vi no avhører direkte frå ein stein i ein park i Dublin.

   Og la oss begynne med det openbare spørsmålet. Heile internett kan ikkje ta feil: Oscar Wilde, var det du som på så skjendig vis knekte oppvaskkosten i det heienske hus i påska, denne mest heilage av tider for kyrkjegjengarar og skigåarar?

   - To disagree with three-fourths of the British public is one of the first requisites of sanity.

   Prøver du her å implisere, herr Wilde, at internett tar feil?

   - The only thing that sustains one through life is the consciousness of the immense inferiority of everybody else, and this is a feeling that I have always cultivated.

   Så for å oppsummere: Du påpeiker her på ditt vittige, irske vis at du ikkje berre meiner internett tar feil, men at menneska der ute ikkje er verd å høre på. Men det er ikkje nok til å få deg av kroken. Sei meg, herr Wilde, på sida av saka, har du noen gong arbeida som butler?

   - Work is the curse of the drinking classes.

   Eg skjønner. Eg skjønner dessutan at du ikkje har tenkt å svare alvorlig på spørsmåla?

   - Life is far too important a thing ever to talk seriously about.

   Greitt. Men du forstår at du har kosta oss ein oppvaskkost? Det blir fort pengar utav sånt.

   - We live in an age when unnecessary things are our only necessities. What is a cynic? A man who knows the price of everything and the value of nothing.

   Ja, du får det sagt.

   - Whenever people agree with me I always feel I must be wrong.

   Til lesaren: Eg begynner no å bli irritert over at Oscar Wilde på same tid unnvik spørsmåla og gjør fornærmande implikasjonar om mine og andres sjelsevner. Dessutan ser han plagsamt slesk ut. Eg prøver meg på eit nytt, no noko desperat frontalangrep:

   Svar reint og ærlig, no, Oscar Wilde, eg vil berre ha eit enkelt svar -

   - The truth is rarely pure and never simple. It is a very sad thing that nowadays there is so little useless information.

   Så du prøver å bidra med meir av han? Hittil har du faktisk berre servert oss ræl; faktisk har alle dine svar til no berre vore gamle Oscar Wilde-sitat.

   - Quotation is a serviceable substitute for wit.

   Eg må minne deg på, Oscar Wilde, at sia du er daud, burde du passe litt betre på ryktet ditt.

   - Biography lends to death a new terror.

   Nettopp. Har du ikkje eingong ein butlar du kan skylde på?

   Men det hadde ikkje Oscar Wilde. Han blir altså kjend skyldig i å ha knekt oppvaskkosten og må ta oppvasken som straff. Mens han står i sin slåbrok og med ein sigar sjarmerande (synest han sjølv; og han drit i kva eg synest, som kjend) i munnviken, vaskar han opp med stor innleving, takkar ja til eit stykke absolutt fabelaktig mislykka, men stadig god sitron- og marengspai, og kommenterer:

   - You will always be fond of me. I represent to you all the sins you never had the courage to commit.

   Som å knekke oppvaskkosten. Jo takk.

Anne Louise Hübert - ein liten helt



Tøff tøtte på masse mais

 I fjor (trur eg det var) hadde eg den store æra å møte denne fantastiske unge dama, som bur i nabolaget til tanta og onkelen min. Ho var ute og reiste litt i sin ungdom - det er det jo mange som gjør. Men enten det no er oppdraginga hennes eller berre karakterstyrke, gjekk ho faktisk grundig til verks i møte med eit lokalsamfunn med behov for litt hjelp.

   Da vi besøkte ho dreiv ho postordrefirma i korgbransjen. Basert på lokalt handverk - førestell dykk naudhjelp for Noreg der ein tilbyr alle kjerringene å marknadsføre heimestrikka lestar for dei - hadde ho hjelpt desse folka med å skaffe seg ei inntekt som no kunne ordne skolemat til ungane deira. Portoen betalte ho av eiga lomme - alle inntektane gjekk til prosjektet. Ho fortalde også ivrig om eit prosjekt der dei prøvde å få i gang eit slags irrigasjonssystem der ein grov halvsirkelforma groper. Det var ikkje vanskelig, det kravde berre litt organisering, litt kunnskap og ein bitte liten startkapital - og den greidde ho altså å mobilisere her i Noreg. Som ho seier i dette innlegget i bloggen sin om sitt prosjekt: Netto 700 kg mat til ein familie kosta "like mye som en pølse på Narvesen."

   Fantastisk. Følg gjerne med på denne gjengen!

http://annelouisesblog.wordpress.com/2011/05/30/5-korn-til-300-familier/